آدم مریض که می شود همه ی وجودش می شود خواهش و تمنا
در غربت که باشی مریضی بهانه ای می شود تا بیشتر به یاد وطن باشی
و یکی از چیزهایی که به یادت می افتد پزشکان ایرانی است.
این جا در استرالیا (و البته بسیاری از کشورهای غربی دیگر) پزشک متخصص به راحتی در دست رس نیست. یعنی مثل ایران نیست که تلفن را برداری و برای مشاوره با یک پزشک متخصص وقت بگیری
به همین دلیل هیچ کسی در دفتر تلفنش شماره ی صد و پنجاه نوع متخصص را ندارد )(البته شاید دلیلش این باشه که این جا همه به اینترنت دست رسی دارن وسریع می تونن متخصص رو گیر بیارن)
در استرالیا باید ابتدا به پزشک عمومی یا به قول خودشان
GP
مراجعه کنی و او می تواند شما را به یک پزشک متخصص معرفی کند.
خنده دار است که در بسیاری از موارد پزشکان عمومی در این جامعه نقش کتاب اول پزشکی را بازی می کنند. مثلن اگر مشکل قلبی دارید و می خواهید پیش یک پزشک متخصص قلب بروید باید ابتدا نزد یک پزشک عمومی بروید تا او شما را به یک متخصص قلب معرفی کند (که البته یک نامه هم به شما می دهد) تا بتوانید نزد متخصص بروید.
خدا را شکر که تا به امروز نیاز به متخصص پیدا نکردیم.
اما کافی است یک سرما بخوری
پزشکان این جا یا بهتر است بگویم پزشکی این جا دست کم در مورد سرما خوردگی هیچ عقیده ای به دارو ندارد.
شما می توانید از آن آنفلانزاهای کوفتی داشته باشید، آب از همه ی مجاری تان جاری باشد، سر درد و تهوع داشته باشید به همراه تب و لرز، اما دریغ از یک آمپول یا یک قرص درست و حسابی
یادش به خیر ایران که بودیم تا وارد مطب دکتر می شدیم هنوز دهنمان را باز نکرده آقای دکتر برایمان استامینوفن و قرص سرماخوردگی و شربتی چیزی نوشته بود.
این جا از این خبرها نیست. فوق فوقش رو به مرگ که باشی دکتر می تواند یک آنتی بیوتیکی تجویز کند در غیر این صورت همه ی پزشک ها تجویزشان یکی است:
برو خونه مایعات بخور خوب می شی. بدنت خودش با ویروس مبارزه می کنه
اگر التماس کنی نهایتن می گه:
می تونی از داروخانه ی بیرون قرص سرماخوردگی یا مسکن بخری بخوری
دلم هوس یه دکتر ایرانی کرده
این نوشته
الف - هیچ مبنای علمی نداره
ب- به هیچ وجه دارو رو برای سرماخوردگی توصیه نمی کنه
ج- فقط یه خورده درد دله از یکی از ایرانیان مقیم استرالیا که انفلانزا گرفته و دوست داره بره دکتر اما می ترسه دکتر بهش هیچی نده
No comments:
Post a Comment